Ainda nos quedan os careixons.

De paseo polas ruas e camiños de Pontedeume, aparte de disfrutar do seu entorno e beleza sin igual, aproveito para invitar a todas aquela persoas que esten a leer este artigo o comproben, se pode disfrutar nesta época do ano dos "careixons", un froito moi parecido os amorodos, mais pequeniño pero tamén mais doce.
Para ilustrar estas verbas amosovos unhas fotografías nas que podedes apreciar a beleza porque de sabor xa vos adianto que estaban moi bos.
Decirvos tamén que despois de collelos procedín a sua pesaxe nunha báscula dixital, arroxando un total de 683 gramos, eso si collendo somentes os maduros, por o que espero entendades non diga onde os atopei e así poder coller o resto.

Casualidade ou ¿xa lle tocaba?

Hoxe antes de sair da casa me chama a atención os ruidos dunha máquina de cortar o céspede, e o meu pensamento se vai a pensar no veciño, pero o me asombro non ten límites, igual que o faríades vos o descubrir que non se trataba do veciño, senón que eran os operarios do concello que están a cortala herba dos xardins.
Por un intre me poño a pensar que sería casualidade que nun artigo anterior nos referimos a mesma ou que xa lle tocaba, e decir, que por a sua lonxitude xa non se podían observar as bancadas nas que por certo eu non me sentaría, pero que impedían a sua visión. O resultado foi que xa temos os cañotos cortados, si digo cañotos e non herba, porque de tanto crecer agora o cortala, quedan uns cañotos nos que nin me atrevo a pisar calzado, ¿será unha estratexia do concello para preserválos xardíns?. É igual se foi casulidade ou non, o caso e que xa podemos ver as bancadas. Graciñas.